| |
Тьбе дьвица та патъ стать,
Бела дева самародица."
Убей Бохъ Тритона змея,
Тритона змея триглава!
"Штобъ девица нь збьжала
Въ дварецъ къ сваиму тятьньке
Абручытца въ замужъства,
Заключылъ иё въ пьщэру,
Пьщэру въ триста запоравъ,
Да штобы нь дабралися,
Въ варотахъ льжытъ Щуръ Ламецъ
А девять главъ, девять хвастовъ,
Штобъ старажыть, дасматривать,
Ни моладьцъ штобы нь влесъ,
Ни девица нь збьжала.
Ты, Горча, держы на сьрдцэ,
Што залатая есть свирель,
Тутъ заиграишъ, запаёшъ.
Павыпадутъ жэ запоры,
Пьщэра тутъ растворитца,
И выйдьтъ та дьвчоначка.
А ты играй ищо и пой,
Свирелью баюкай Щура,
Заснётъ онъ ньпрабуднымъ сномъ.
А есть ищо златой ножыкъ,
Нажомъ сними девять галовъ,
Тутъ патькутъ девять ручъёвъ,
Девять ручъёвъ чыстай крави.
Ты, моладьцъ, самародакъ,
Ни убойся ты Ломища,
Патьряишъ дьвчоначку.
Тьперь иди, Горча, въ дварецъ,
Тамъ ждётъ тьбя радна сьстра,
Да гатовитъ светлый будникъ,
Па утру будьтъ красный - день,
Всё красный - день жэ, Щуравъ - день."
Гатовила дьвчоначка,
Гатовила светлый будникъ,
Накрыла злату трапьзу.
Садился Горча къ трапьзе,
Да наелся жэ, напился.
Па утру рана на заре
Въ свирель жэ Горча заигралъ,
Да заигралъ, да всё запелъ -
Тутъ дьревья пападали,
Да пеле жэ заинрала,
Гара жэ закачалася,
Застанала, заскрипела,
Задули ветры буйные,
Упала частая раса,
Съ расою жэ да три Доли:
Да толька Горча моладецъ
Да всхлипнулъ младецъ, заплакалъ,
Съ сьстрою нь расстаньтца.
Тутъ три Доли разгневались,
Разгневались, рассердились,
Приладили златы крылья:
"Пайдёмъ жэ, Горча, на гару,
Да на гару, ва пьщэру,
Ка Богу самароднаму."
Васкликнула мьньша Доля:
"Идёмъ, идёмъ, древнина,
Древденъ жэ ты, самародецъ,
Ищо самый распрькрасный."
Речъ ищо нь прамолвила,
Пьщэра атварилася,
Павыпали запорушки,
Горча ужэ ва пьщэре,
А всё ищо жэ нь светьлъ,
А всё ищо жэ нь древьнъ,
Нь древьнъ, нь самародакъ.
Мьньшая Доля запела:
"Эй, Горчэ, ты, ахотничъкъ,
Въ свьтло угодилъ времьчка,
Утрамъ будьтъ Магошъ Доля,
И ты тьперь самародакъ,
При Боге службу паньсёшъ,
Мало время три годичка.
Жыва, эй, Жыва,
Святись прьсветлая!
|
|