Собака стоит у норы, а лиса сама с собою говорит: «Ноги, что вы делали?» — «Мы 
бежали». — «А вы, глазки?» — «Мы глядели». — «А вы, уши?» — «Мы слушали». — «А 
ты, хвост?» — «Я, — говорит, — тебе под ноги мешался, чтоб ты упала». В ту пору 
лиса осердилась на хвост и высунула его из норы: «На, собака, ешь хвост!» 
Собака ухватила лису за хвост, вытащила ее и разорвала.




№26
[105]



Быў сабе гаспадар
[106]
і пашоў гараць
[107]
. Гаре ён дак гаре, аж прыходзіць воўк. «Чаго ты прышоў, воўче?» — кажа 
гаспадар. «Прышоў тваі валы з’есці», — кажа воўк. «Мой ты до?бранькі, мой ты 
галубок, пачакай
[108]
хаця, паколь я дагару, а после сабе з’ясі». — «Добра»
[109]
, — кажа воўк і пашоў пад воз і там лёг. Чалавек той гаре і плаче, аж 
прыходзіць ліска. «Чаго ты плачеш, чалавече?» — кажа яму ліска. «Я плачу таго, 
што прышоў да мяне воўк і хоче валы? з’есці». — «Ну, калі дасі мне мех курей, 
то праганю воўка». — «Добра», — кажа гаспадар. Ліска пабегла на гару і крычыць: 
«Тру-ру-ру-ру! малады князь палюе
[110]
. Што у цябе, чалавече, пад возам ляжыць?» Чалавек адказвае: «Калода, пане, 
калода!» — «Каб калода была, то на возе ляжала бы».


Воўк як пачуў, як зачне прасіць чалавека, каб узлажыў яго на воз. Чалавек 
узлажыў воўка на воз и зачаў гараць. І зноў
[111]
тая ліска пабегла на другую гару і зноў крычыць: «Тру-ру-ру-ру! Малады князь 
палюе! Што у цябе, чалавече, на возе ляжыць?» — «Калода, пане!» — адказаў мужык.
 «Каб калода была, то увязана была бы». Воўк ізноў папрасіў чалавека, каб 
увязаў; і той чалавек, узяўшы вяроўку, так увязаў воўка, што ён пакруціцца
[112]
не смог.


Лісіца зноў пабегла на трэцюю гару і так са?мо
[113]
крычыць: «Тру-ру-ру-ру! Малады князь палюе! Што у цябе, чалавече, на возе 
ляжыць?» Мужык таксама адказвае: «Калода, пане!» — «Каб калода была, то сакера
[114]
ўрублена ў нёй была бы». Воўк, пачуўшы гэтыя сло?ва, зачаў прасіць чалавека, 
каб гдзе сакеру прычэпіў
[115]
, каб яна стырчала
[116]
. Чалавек, узяўшы сакеру, прышоў да воза дый як рубне ў галаву воўка, дак яго і 
забіў на смерць.


А лісіца, ўбачыўшы гэта, прыбегла да таго мужыка і кажа: «Я цябе абараніла ад 
воўка; прынесі ж мяне мех курей». — «Добра!» — кажа чалавек дый, ўзяўшы таго 
забітага воўка, пашоў дадому. Зняўшы шкуру з воўка, ўлажыў ў мяшок заместа 
курей двух сабак Серку і Берку і пашоў ў поле да ліскі, гдзе яна яго чакала
[117]
. Прышоўшы туда, ён палажыў мяшок на землю і кажа да ліскі: «Ты разкарачсе 
добра, каб магла палавіць усе куры, а я іх выпущу». Ліска разкарачалася, як той 
чалавек казаў, і чакае, паколь ён выпусціць куры. А чалавек, развязаўшы мяшок, 
як выпусціць сабак, а тые сабаки як зачнуць рваць ліску.


Ліска ледва вырабіласе
[118]
ад сабак і прыбегла да нары і пытаецца ў сваіх вачэй: «Што вы думалі, як мяне 
рвалі сабакі?» — «Мы думалі, — кажуць вочі, — каб як прэндзей
[119]
уцячі
[120]
да норкі». — «А вы, лапкі?» — «І мы тое самое думалі». — «А ты, 
хвасціще-дурніще, што думаў?» — «Я думаў, каб як найпрэндзей цябе злавілі і 
задушылі». — «Ах ты, хвасціще! Аддам цябе сабакам!» Дый вылязла з норкі: «На, —